งอนเกินงาม - ชาย เมืองสิงห์

ดูกระไร เออว่าใจน้องพี่
คนดี แสนงอนหนักหนา
งามจริงเชียว
ปราดเปรียวบาดตา
รู้เพียงกานดา
ว่าเป็นสาวชาวดง
ลืมไม่ลงคงไม่ลืม
จะให้ลืมได้อย่างไร
งามเกินงอน
แต่อย่างอนเกินไป
เพราะพี่กลัวใจ
ตอบได้ไหมว่าจะไม่งอน
......
เพียงแรกยลโฉมงาม
รูปทรงนงราม
พาให้วาบหวาม ใจอ่อน
กระบิดกระบวน ยวนเย้า
เนตรกลมคมวาว
คิ้วเจ้าดั่งคันศร
อกกลม เอวกลึง
สองปรางเจ้าเต่งตึง
ประหนึ่งสะเดากลางดอน
เผ็ดร้อนอ่อนหวานขม
ดุจยอดตองต้องลม
หน้าเชยชมสั่งสอน
สมแล้วแม่ช้างเผือกกลางไพร
ช่างถูกอกถูกใจ
พี่เสียกระไรขวัญอ่อน
เฝ้าเมียงมองเอ่ยปากร้องทัก
โธ่บังอรกลับค้อนควัก
ไม่รู้จักช่างแสนงอน
ถ้ามีกระดาษ
จะต้องขอวาดรูปไว้
ให้มันสาแก่ใจ
แม่คนสวยบ้านดอน
จะบอกอะไร
ให้นวลได้ดีสักอย่าง
โปรดเถิดนวลนาง
น้องจงโปรดฟังเลิกเง้างอน
กระซิบเบาเบากระซิบเบาเบา
เอาไหมบังอร
รักชายนี้ไม่หลอกหลอน
ยอกย้อนจำแลงแหนงหน่าย
เพราะชายก็หนุ่มบ้านดอน
จะพาไปเที่ยวเมืองกรุง
ชมกลิ่นไอหอมฟุ้ง
เที่ยวดูหนังดูละคร
จะเช่าร้านให้กับจอมใจ
ให้น้องขายพวงมาลัย
จงเชื่อใจเถิดงามงอน
แล้วส่งประกวด เป็นเทพี
สวมชุดราตรี
เดินบนพรมหินอ่อน
ถ้าได้ดีอย่าลืมพี่เชียวนะ
หนุ่มชาวไพรใจพระ
ไม่เคยจะหลอกหลอน
อย่าให้คนหยาม
ว่าน้องพองามแล้วงอน
อย่าหลงเมืองกรุง
จนลืมผ้าถุงบ้านดอน
เป็นนกแก้วลืมคอน
ไร้รังนอน ลืมไพร
นวลอนงค์คงไม่ลืมรักพี่
คนดีศรีเรือนเพื่อนใจ
คนลืมตัวพี่กลัว กระไร
ขอเพียงทรามวัย
อย่าคลั่งไคล้ลืมดง
จงซื่อตรงใจมั่นคง
ลืมอย่าลงจงอย่าเลือน
จงจำคำที่พี่พร่ำตักเตือน
น้ำใจแม่ขวัญเรือน
อย่าให้เปื้อนด้วยน้ำตา