เจิดจานในงานแต่ง - ภูมิ พรพันดี

..ละใจเฮฮน
ปานคนบ้า
ไผกะต่างนินทา
ว่าโตอ้ายเป็นคนชั่ว
ขอโทษเด้อทูนหัว
อ้ายก่อกวนมื้อนั้น
ในงานเจ้าเข้าแต่งดอง
ย่อนความฮักนาถน้อง
พองเมาแนอย่าถือกัน
หลงเจิดจานเข้าพาขวัญ
อย่าว่ากวนเด้อนางน้อง

..งานแต่ง
น้องแดงช่างมีความสุข
ส่วนพี่แบกทุกข์
ก้มหน้ามาช่วยในงาน
แขกเหรื่อนับพัน
แดงนั้นหน้าตาชื่นบาน
พี่ทำอาหาร
ทรมานซ่อนอยู่ในครัว
เจ้าบ่าว
ส่งยิ้มให้ญาติผู้ใหญ่
ใครมาใครไป
ยิ้มให้เหมือนเป็นเจ้าสัว
เราหลงหยิบมีด
สับเขียงอย่างไม่รู้ตัว
เพื่อนชายในครัว
ต่างมองด้วยความงุนงง
ปลงใจได้
แต่ตัดสินใจ
ลงบ้านลงซอง
มางานแต่งน้อง
ว่าปลงได้ซูแนว
มาฮอดแล้ว
ใจป่วนใจเขว
อุกหลายเด้
บ่มีความเว้า
ยามเห็นเจ้า
เคียงกับเจ้าบ่าว
หัวใจปวดร้าว
คือฆ้อนหน่ำตี
..ต้องพึ่งดีกรี
หวังทำใจให้มันสงบ
จะกินให้เมานอนซบ
สงบสติอารมณ์
จะกินให้หลับ
แต่กลับเพิ่มความทุกข์ตรม
จะหยุดอารมณ์
ตัวเองเอาไว้ไม่ฟัง
ถึงฤกษ์ที่พราหมณ์
เรียกเข้าพาขวัญ
เขานั่งคู่กัน
แขกนับพันอวยพรเสียงดัง
เราอยู่ในครัว
หัวใจนั้นแทบจะคลั่ง
เราคนสิ้นหวัง
ต้องนั่งแอบมองตรงรู
คันเขาฮู้
นัยตาของเฮา
สองเบื้องสองหน่วย
มีน้ำหลั่งย่วย
ไหลต้วยเลาะฝา
แทบสิบ้ามองผ่านฝาครัว
เห็นเขานัวม่วนหัวเริงร่า
สองมือถ่าขอพรผู้ใหญ่
ป้อนไข่ให้เจ้า
เขาพร้อมแบ่งกัน
ยกเหล้าดื่มพลัน
หัวใจมันก็เริ่มตะหงิด
ยิ่งเมาก็ยิ่งสิ้นคิด
หงุดหงิดหัวใจหนักหนา
เธอหอมแก้มเขา
เขาหอมแก้มเธอ
ให้เห็นเต็มตา
หลงเอื้อมมือไปไขว่คว้า
ได้มาเป็นจานหนึ่งใบ
เหลืออดเหลือทนเอาไว้
เหลืออดเหลือทนเอาไว้
เจิดออกไป
ถืกไผตามอย่า
ย่อนความหวง
ความเมาจั่งบ้า
เลยกล้าแม่นเฮ็ดไป
เจิดจานใส่
พาขวัญของเจ้า
ไผสิเว้าแนวได๋บ่ย่าน
ยังดีเป็นจานบ่เป็นฆ้อน
ยังดีเป็นจานบ่เป็นฆ้อน