ภูเก็ต - ผ่องศรี วรนุช

ดนตรี...ภูเก็ต...
.ภูเอ๋ย ภูเก็ต
อาณาเขตที่เรารักกัน
โธ่เอ๋ย สะพาน
สารสินเป็นถิ่นรื่นรมย์
ลาแล้ว ลาก่อน
คงไม่ย้อนหวนคืนมาชม
ลาแล้วหนอความขื่นขม
ทุกข์ระทมสิ้นสุดกันที
.เราสองรักใคร่
ไม่เคยหน่ายขอตายร่วมกัน
ฝากฝังสะพาน
สารสินช่วยเป็นสักขี
เราสองรักมั่น
ผู้ใหญ่เขากันหาว่าไม่ดี
บุญน้อยจริง ๆ ชาตินี้
เราจึงพลีชีพตายพร้อมกัน
.พี่เป็นโชเฟอร์
ขับสองแถวใครๆ ก็รู้
แต่น้องเป็นครู
แม่พิมพ์ของชาติไม่อาจผูกพัน
รักจริงใช่เล่น
ขนาดเคยเป็นของกันและกัน
รักที่เคยหมายมั่น
กลับถูกกีดกันให้หมดความหมาย
.ภูเอ๋ย ภูเก็ต
อาณาเขตที่เรารักกัน
โธ่เอ๋ยสะพาน
สารสินเป็นถิ่นที่ตาย
น้ำตานองหน้า
เอาผ้าขาวม้ามาผูกมัดกาย
สองเราติดกันมั่นไว้
โดดน้ำตายที่ใต้สะพาน
ดนตรี..........
.พี่เป็นโชเฟอร์
ขับสองแถวใครๆ ก็รู้
แต่น้องเป็นครู
แม่พิมพ์ของชาติไม่อาจผูกพัน
รักจริงใช่เล่น
ขนาดเคยเป็นของกันและกัน
รักที่เคยหมายมั่น
กลับถูกกีดกันให้หมดความหมาย
.ภูเอ๋ย ภูเก็ต
อาณาเขตที่เรารักกัน
โธ่เอ๋ยสะพาน
สารสินเป็นถิ่นที่ตาย
น้ำตานองหน้า
เอาผ้าขาวม้ามาผูกมัดกาย
สองเราติดกันมั่นไว้
โดดน้ำตายที่ใต้สะพาน
..........จบ